Elfenstof op Skye

Zodra ik de brug over ben, rij ik een andere wereld binnen. ‘Toto, we’re not in Kansas anymore,’ zegt Dorothy in de Wizard of Oz. Ik geloof dat ik niet eens meer op aarde ben. Wat is het toch met dit eiland? Als je mensen vertelt dat je naar Skye gaat, of het nou Nederlanders, Engelsen of zelfs Schotse laaglanders zijn, zie je ogen glinsteren en hoor je enthousiast: “Skye is geweldig, het is er zo onaards mooi.” Ik was hier nog niet geweest. Vorig jaar eindigde mijn reis precies voor de brug. Nu krijg ik de kans dit magische eiland te bezoeken. Ik ben ontzettend nieuwsgierig wat het is met dit eiland. Ga ik er ook zo lyrisch over zijn?

Is er leven op Mars?

Als een kind zo blij rij ik over de rustige wegen van het tamelijk afgelegen schiereiland Lochalsh. Soms kom ik uren geen toilet of tankstation tegen. Zorg dus dat je altijd je tank vol en je blaas leeg hebt, voordat je de bewoonde wereld verlaat.

Eilean Donan Castle wacht me op en lijkt me nog te herkennen van vorig jaar. Ik begroet het kasteel met een zwaai en rij over de brug die me eindelijk na een lange tocht vanaf de Lake District op het eiland brengt. Als iemand me zou vertellen dat ik op Mars ben, zou ik het geloven.

Op mijn route richting Portree doemen de zwarte en rode Cuillins voor me op, de hoogste berg van deze keten is 992 meter. Portree is de grootste stad (circa 2.000 inwoners) van het eiland. Mijn route gaat nog verder naar het noorden, naar een gehucht bij Edinbane.

Hier ga ik voor meer dan een week house-sitten met een vriend die hier al bijna vijf weken is. Via een smalle weg krijg ik het huis dat normaal dienstdoet als B&B in het zicht. Het kijkt uit op Loch Greshornish. Zodra ik doorheb dat dit echt de plek is waar ik meer dan een week ben, verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Mijn droom, schrijven in Schotland met uitzicht op een loch, lijkt zowaar uit te komen. De kippen, eenden, hond en twee katten begroeten me, zodra ik het erf oprij.

Banjeren door de elfenmodder

De bevriende reisblogger, die dezelfde naam als het eiland draagt, kent dit gebied goed en is mijn eigen privégids. We beginnen bij de Fairy Glen in de heuvels, gelegen boven het dorp Uig. Ik zie waarom het zo heet. Het gebied is werkelijk sprookjesachtig. Het is een uniek stuk landschap in een toch al bijzondere omgeving. Het lijkt of de heuvels bestaan uit golven van groen. Bomen staan bij elkaar bij een modderige waterpoel met verderop een klein meertje. Wie de film Stardust kent: bij dit meer ontmoeten de twee heksen elkaar. Een smal, modderig en vooral uitdagend pad brengt ons naar Castle Ewen. Deze rotsvorming lijkt net op een echt kasteel, eentje voor elfen. Zorg wel voor goede Wellies met al die modder. Onderaan het kasteel loop ik in een spiraal van stenen waar ik een wens doe, nadat ik in het midden een penny heb neergelegd voor de elfjes. Tja, je weet maar nooit waar het goed voor is.

En dan zijn er de Fairy Pools. Voordat ik wist dat ik hierheen zou gaan had ik op Pinterest de prachtigste foto’s gezien van een waterpoel met helder blauwgroen water. Helaas moet daarvoor de zon schijnen en die is vandaag ver te zoeken. Maar dat hindert niet. De tocht naar de Fairy Pools is zelfs in de regen de moeite waard. Wees bereid om over stroompjes heen te springen en met je voeten in het water te staan. Wie houdt er nou niet van een beetje avontuur?

De eilandbewoners zijn dol op hun elfjes, zoals je vast al gemerkt hebt. Zo is er nog een mythe over deze kleine natuurwezens, deze gaat over de Fairy Bridge in Waternish.

Het verhaal gaat dat de chief van de MacLeod’s een elfenprinses wilde trouwen. De elfenkoning, Oberon, stemde toe onder één voorwaarde: dat na een jaar en een dag de prinses terug moest naar haar eigen volk. Gedwongen nam ze afscheid van haar man en zoon op deze brug. Op een dag hoorde de prinses haar zoon huilen en keerde ze terug van het elfenland om hem te troosten. Ze omwikkelde het kind in een elfensjaal. Deze sjaal is nog steeds bewaard en staat nu bekend als de Faerie Flag van clan MacLeod. De Faerie Flag is te zien in Dunvegan Castle.

It’s all about the Kilt

De magnifieke, 90 meter hoge, Kilt Rock lijkt op een geruite kilt, vandaar de naam. Zelfs de kleuren van de rots lijken op een tartan. De Mealt waterval stroomt van de top van de kliffen op de stenen kust beneden. We horen bij het uitkijkpunt een spookachtig geluid, een hoge toon. De verklaring? Die vertel ik niet. Gemeen hè? Die mag je zelf bedenken als je daar bent. Laat hieronder een reactie achter als je er bent geweest en het antwoord denkt te weten.

Op het schiereiland Trotternish vind je de Old man of Storr: een stuk rots op een hoogte van 719 meter die de vorm heeft van een naald. The Storr is een steile rotswand boven de Sound of Raasay. De rots is gevormd door een aardverschuiving. Van mijlenver heb ik op andere dagen de rots al gezien. Op de dag dat Ophelia voorspeld is, zie ik hem eindelijk van dichtbij. Omdat het een ontzettend steile klim is, haal ik het niet helemaal tot de steen. Maar waar ik eindig, heb ik een prachtig zicht op de stenen. Af en toe verdwijnt de Storr in de mist. De komst van orkaan Ophelia is te zien aan de indrukwekkende luchten. De rode kleur kondigt een onheilspellende gebeurtenis aan. Als je een heldere dag treft tijdens je bezoek aan Skye, bezoek dan deze plek. De mist kan de steen op nevelige dagen onzichtbaar maken. Alsof Harry Potter zijn onzichtbaarheidsmantel heeft gedrapeerd over de rots.

Schaapjes tellen

Gaat de overweldigende natuur je vervelen (wat ik me bijna niet kan voorstellen) of regent het pijpenstelen, dan kun je een bezoekje brengen aan Skyeskyns in Waternish. Dit is een sheepskin tannery, oftewel een schapenvacht looierij. De vriendelijke medewerker vertelt ons met zijn Schotse humor over het looiproces. In de kleine werkruimte laat hij ons zien hoe een schapenhuid binnenkomt en hoe hij uiteindelijk eruit ziet als het klaar is voor de consument. Boven liggen er in de kleine zolderwinkel rijen vachten en eigenlijk wil je niets liever dan de hele middag op een zacht harig kleed liggen bij een haardvuur en een kop warme chocomel. In april tot oktober kun je dat doen in de Yurt, die helaas al is weggehaald als wij er zijn. Geldt dit als een goed excuus om volgend jaar weer terug te gaan naar Skye?

En, ben ik ook zo lyrisch?

De puurheid en rauwheid van dit eiland heeft me overdonderd. Het is een week van magie, mythes en natuurgeweld. En uiteraard een week van lekkernijen: fish en chips aan de haven van Portree, warme pure chocolademelk met een frambozensmaak in een café aan een verlaten weg, paradise slice in Cafe Arriba en opwarmen bij het Sligacham restaurant. Onuitspreekbare namen horen ook bij deze week in Schotland, zoals de Quiraing en de Cuillin. Door de voorspelling van de orkaan is mijn verblijf gerekt tot tien dagen. Helemaal niet erg en bovendien, we hadden hooguit een klein briesje die dag.

Weer op pad naar….

Met een melancholisch gevoel laat ik de schoonheid weer achter me. Op mijn roadtrip terug naar Stroud breng ik een bezoek aan Schotse vrienden, die ik vorig jaar op mijn trip heb gemaakt. Ik grijp alles aan om mijn vertrek uit Schotland uit te stellen. Misschien plak ik nog een paar dagen Edinburgh eraan vast, als mijn house-sitting in Stroud en Weston-super-Mare er weer op zit, aangezien het kerstseizoen hier voor de deur staat. Of mijn verhaal over mijn trip voor nu klaar is? Of krijgt het nog een vervolg in de historische hoofdstad van Schotland? Dat is aan de elfjes: eens kijken of ze wensen echt laten uitkomen.

Dit gastblog werd geschreven door Corina Kreeft.